Σκεφτείτε πολύ πριν δώσετε υπόσχεση...να είστε σίγουροι οτι θα καταφέρετε να την τηρήσετε...Γίνετε άνθρωποι τους οποίους οι συνεργάτες ,οι φίλοι, ο σύντροφός σας θα μπορούν να εμπιστεύονται...Ακεραιότητα!Καλημέρα!

....Ο κόσμος χωρίζεται σε δύο κατηγορίες ανθρώπων:Τους λίγους που κρατούν τις υποσχέσεις τους και τους πολλούς που δεν τις κρατούν.Μπες στην κατηγορία Α και μείνε εκεί.Θα είσαι πολύτιμος όπου κι αν βρεθείς...

Ρόμπερτ Τάουνσχεντ

Για να δούμε, το μόνο που χρειάζεται είναι να τα αφήσουμε να μπουν, να τα αγγίξουμε, να τα γευτούμε, να τα δαγκώσουμε, να τα αγκαλιάσουμε (το πιο ευχάριστο), να τα ζήσουμε όπως είναι -όχι όπως είμαστε εμείς….

.....Θεωρούμε το «εγώ» μας σαν κάτι ουσιαστικό, τον εαυτό που κατασκευάσαμε. Θα σας πω όμως μια αλήθεια, δεν τον κατασκευάσατε εσείς αυτό τον εαυτό. Άλλοι τον έφτιαξαν. Οι άλλοι σας είπαν ποιος πρέπει να είστε και ποιος όχι, πώς πρέπει να κινείστε, να μυρίζετε και να κάνετε τα περισσότερα πράγματα που κάνετε..... Βγες από τον εαυτό σου και άφησέ τον εκεί.... Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπουν μέσα σου τα νέα μηνύματα.

Ο εαυτός κατασκευάζει τεράστια τείχη γύρω του για «αυτο»προστασία. Αυτά τα τείχη τα ονομάζει πραγματικότητα. Ο,τιδήποτε δεν ταιριάζει μ’ αυτό που ο περιτειχισμένος εαυτός θεωρεί πραγματικό, δεν αφήνεται να περάσει από το τείχος έτσι, όταν πια φτάνει μέσα η νέα αντίληψη, έχει γίνει αυτό που ήθελε από την αρχή.

Έτσι οι περισσότεροι από μας περνάμε τη ζωή μας βλέποντας μόνον ό,τι θέλουμε να δούμε, ακούγοντας μόνον ό,τι θέλουμε να ακούσουμε, μυρίζοντας ό,τι θέλουμε να μυρίσουμε, ενώ όλα τα υπόλοιπα παραμένουν απολύτως αόρατα. Όλα τα πράγματα βρίσκονται εδώ.

Για να δούμε, το μόνο που χρειάζεται είναι να τα αφήσουμε να μπουν, να τα αγγίξουμε, να τα γευτούμε, να τα δαγκώσουμε, να τα αγκαλιάσουμε (το πιο ευχάριστο), να τα ζήσουμε όπως είναι -όχι όπως είμαστε εμείς….

Λεο Μπουσκάλια

'Οταν προσπαθείτε , όταν βάζετε αγάπη σε ότι δημιουργείτε και ότι ζείτε...μην καταβάλλεστε από τις πιθανές δυσκολίες ή αποτυχίες...μην κρίνετε και μην αδικείτε τον εαυτό σας...περιμένετε λίγο...Καλημέρα!

...Ψυχή μου ,κάθισε υπομονετικός θεατής.Μην κρίνεις το έργο πριν αυτό τελειώσει..Η πλοκή έχει πολλές αλλαγές...Η κάθε μέρα γράφει μια καινούρια σκηνή και η τελευταία πράξη στέφει το έργο...

Ουίλιαμ Σαίξπηρ

Κάθε μέρα μας καθε ξημέρωμα μας είναι ένα ανεκτίμητο δώρο...αξιοποιείστε το και ποτέ μην αφήνετε το φόβο να σας καθηλώνει...μιλήστε για τα όμορφα συναισθήματά σας ,δώστε αγάπη και χαρά στους ανθρώπους σας

....Ο Μαρκ είχε γεννηθεί µε µία πολύ βαριά ασθένεια του ανοσοποιητικού συστήµατος। Ένα σύνδροµο ανεπάρκειας της άµυνας του οργανισµού, που κάποια γενετική αλλοίωση του είχε φορτώσει για πάντα। Τα παιδιά που γεννιούνται µε αυτή τη βαριά ανωµαλία -πολύ σπάνια ευτυχώς- έχουν πολύ λίγες πιθανότητες επιβίωσης, ή τουλάχιστον είχαν όταν ο Μαρκ ήρθε στον κόσµο. Δεδοµένης της ανικανότητας να παραχθούν αντισώµατα, οποιαδήποτε µόλυνση µπορούσε να τον αποτελειώσει σε λίγες εβδοµάδες, όσο συνηθισµένη κι αν ήταν για έναν κανονικό άνθρωπο. Η µόνη λύση ήταν να δηµιουργηθεί γύρω του ένα αποστειρωµένο περιβάλλον, όπου ο Μαρκ θα µπορούσε να ζει ελπίζοντας πως η επιστήµη θα ανακάλυπτε µια άλλη λύση για το ανοσοποιητικό του πρόβληµα....Έζησε έτσι 21 χρόνια

Ήταν η µέρα που συµπλήρωσε τα εικοσιένα του, όταν ζητησε από τη µητέρα του να αλλάξει και να µπει στο δωµάτιό του. Ήθελε να της µιλήσει.

«Μαµά» της είπε πολύ ήρεµα, «έχω πάρει µια απόφαση. Θα ταξιδέψω … »

Η µητέρα παρέλυσε όταν άκουσε το γιό της. Βγαίνοντας από το αποστειρωµένο περιβάλλον του δωµατίου του έβαζε σε σοβαρό κίνδυνο τη ζωή του. Πράγµατι, η µοναδική φορά που είχε εγκαταλείψει το δωµάτιο ήταν όταν είχε πεθάνει ο πατέρας του και, παρά τις προφυλάξεις που είχε πάρει, ένας ιός της γρίπης που έφτασε στο σώµα του παραλίγο να τον σκοτώσει.

Για δυο εβδοµάδες, κανείς από την οµάδα των γιατρών που τον παρακολουθούσαν -ούτε ο ίδιος ο Δρ. Σκόρο- δεν µπορούσαν να είναι βέβαιοι ότι θα ξεπερνούσε τον κίνδυνο.

«Γιε µου» του είπε στο τέλος, «ξέρεις ότι δεν µπορείς να το κάνεις αυτό. Εγώ θα έδινα και τη ζωή µου, το ξέρεις, για να σου χάριζα αυτήν τη δυνατότητα, αλλά είναι αδύνατον και λυπάµαι.»

Κοίτα µαµά» είπε ο Μαρκ, «είµαι είκοσι ενός. Κανείς με αυτήν την αρρώστια δεν έχει ξεπεράσει τα είκοσι έξι, κι ας είχαν την ίδια η καλύτερη φροντίδα από µενα. Υποτίθεται πως, αφού τελειώσει η ανάπτυξη, αρχίζει η προοδευτική και μη αναστρέψιµη φθορά στο συκώτι και τη σπλήνα. εγώ δεν θέλω να πεθάνω, µαµά. Αλλά λιγότερο θέλω να εγκαταλείψω αυτόν τον κόσµο χωρίς να έχω δει τη Μόνα Λίζα. Δεν θέλω να πεθάνω χωρίς να έχω πατήσει ποτέ την άµµο µιας παραλίας ή χωρίς να έχω κάνει µπάνιο στη θάλασσα, κι ας είναι µόνο για µία φορά. Δε θέλω να φύγω για πάντα χωρίς να έχω επισκεφτεί τη θεία Γερτρούδη και τη φάρµα της στην Καλιφόρνια. Δεν θα πεθάνω, µαµά, χωρίς να σε αγκαλιάσω και να αισθανθώ το µάγουλό σου πάνω στο δικό µου, χωρίς τίποτα ανάµεσά τους, κι ας είναι µόνο για µία φορά.» Έτσι ταξίδεψαν....Στη διάρκεια του ταξιδιού ένα μικρόβιο πρόσβαλε τον Μαρκ οπότε γύρισαν πίσω..

Μετά από δύο εβδοµάδες ξεκούρασης και µητρικης φροντίδας, τα φάρµακα έφεραν αποτέλεσµα  ο κίνδυνος πέρασε και  ο Μαρκ άρχισε  να κάνει σύντοµες βόλτες στην πόλη.

Σε µία από τις πρώτες εξόδους του πήγε στο τεράστιο εµπορικό κέντρο κοντά στο σπίτι του. Σκόπευε να αγοράσει βιβλία για το Ισραήλ και την Αίγυπτο – τους επόµενους προορισµούς του, όπως είπε στη µητέρα του. Περνώντας από το δισκάδικο σκέφτηκε πως η µουσική αυτών των τόπων θα πρέπει να ήταν ένας εξαιρετικός τρόπος για να πρωτογνωρίσει την κουλτούρα τους, και µπαίνοντας την είδε.

Ήταν µια κοπελίτσα γύρω στα είκοσι, µε τα µαλλιά γεµάτα µπούκλες, µελαχρινή και µε δύο υπέροχα πράσινα µάτια, που στον Μαρκ έµοιαζαν να λάµπουν από µακριά. Σαν να τον τράβηξε µαγνήτης, την πλησίασε κι έµεινε κοκαλωµένος να την κοιτάζει.

Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, η κοπέλα τον ρώτησε: «Μπορώ να σε βοηθήσω;»

Κι αυτός σκέφτηκε να της πει: «Ναι, Πάµε να πιούµε κάτι. Πάµε να κάνουµε µια βόλτα. Άσε µε να σε κοιτάζω για ώρες. Πες µου κάτι για σένα … » Αλλά δεν µπόρεσε. Ένας κόµπος είχε ανέβει στον λαιμό του και, ξεροκαταπίνοντας, είπε µονο:

«Θέλω αυτό το cd» πήρε το πρώτο που βρήκε µπροστά του και το έδωσε στην πωλήτρια χωρίς καν να το κοιτάξει.

Εκείνη χαµογέλασε παίρνοντας το cd και ρώτησε: «Κάτι άλλο;»

Ο Μαρκ έχασε και αυτή τη δεύτερη ευκαιρία και, απλά έγνεψε όχι µε το κεφάλι. Ο κόµπος δεν τον άφηνε να µιλήσει.

Η κοπέλα ρώτησε ακόµα: «Είναι για δώρο;»

«Όχι. Είναι για µένα.»

«Θέλεις να σ’ το τυλίξω έτσι κι αλλιώς;»

«Ννννναι … » ψέλλισε το παιδί, συνειδητοποιώντας πως αυτό θα του έδινε λίγο χρόνο παραπάνω. Ίσως σ’ εκείνα τα λεπτά …

Καθώς αυτή τύλιγε τη θήκη του cd, ο Μαρκ σκεφτόταν όλα όσα θα µπορούσε να της πει αλλά ήξερε ότι δεν θα τολµούσε.

Όταν βγήκε από το µαγαζί η µαµά του τον ρώτησε αν είχε βρει αυτό που έψαχνε και ο Μαρκ της απάντησε αινιγµατικά: «Ναι Υποθέτω πως ναι».

Όταν έφτασαν σπίτι, διηγήθηκε στη µητέρα του όλο το συµβάν κι έβρισε τον εαυτό του που δεν είχε τολµήσει να πει τίποτα. Η µητέρα τον ηρέµησε λέγοντάς του πως µπορούσε να ξαναπάει στο µαγαζί την επόµενη εβδοµάδα και να βρει το θάρρος να της προτείνει να βγούνε ή να της ζητήσει το τηλέφωνό της για να µπορεί να την πάρει. Ο νέος δέχτηκε πως η µητέρα του, για άλλη µια φορά, είχε δίκιο. Μπορούσε να επιστρέψει, αλλά όχι σε µία βδοµάδα, την επόµενη µέρα.

Αυτή τη φορά ανακάτεψε κάτι ράφια κάνοντας πως ψάχνει κάτι σπάνιο, για να βρει ευκαιρία να την κοιτάξει.

Του φάνηκε ακόµα πιο όµορφη από την προηγούµενη µέρα. Όταν πήγε πιο κοντά, εκείνη φάνηκε να τον αναγνωρίζει, γιατί µε ένα χαμόγελο τον πλησίασε και του είπε:

«Γεια … Μπορώ να σε βοηθήσω;»

Ο Μαρκ αισθάνθηκε να κοκκινίζει και αυτό τον έκανε να ντραπεί. Έβηξε, ξεροκατάπιε ξανά και τελικά είπε:

«Αυτό το cd».

«Κι άλλο δώρο … Για σένα;» είπε η νεαρή, καθώς ο Μαρκ ανακάλυπτε ένα ταµπελάκι µε το όνοµά της, Τζένιφερ, και χαιρόταν που τον είχε θυµηθεί.

«Ναι. Παρακαλώ … » απάντησε µαγεµένος. Για άλλη µια φορά, η ιεροτελεστία θαυµασµού της πλάτης της κοπέλας, καθώς εκείνη τύλιγε το χαρτί και την κορδέλα του αµπαλάζ. Για άλλη µια φορά, το ελάχιστο άγγιγµα των δαχτύλων της, καθώς της έδινε την πιστωτική κάρτα. Για άλλη µια φορά οι µατιές τους συναντήθηκαν φευγαλέα και, κυρίως, για άλλη µια φορά, η δειλία και η ντροπή του τον ανάγκασαν να µείνει σιωπηλός.

Έτσι, ο Μαρκ συνέχισε να πηγαίνει στο δισκοπωλείο δύο-τρεις φορές τη βδοµάδα, κάθε φορά ελπίζοντας πως θα τολµούσε να της µιλήσει. Αλλά, κάθε φορά, αφού αγόραζε ένα cd τυλιγµένο µε πολύχρωµα χαρτιά κι όλο και πιο φανταχτερές κορδέλες, έφτανε σπίτι και το φύλαγε στην ντουλάπα του δωµατίου του χωρίς να το ανοίξει, σαν σύµβολο της ατολµίας του.

Μέχρι που, µια µέρα, ο νέος πήρε µια απόφαση. Εκείνη τη φορά θα της µιλούσε, θα έπαιρνε το ρίσκο, θα τολµούσε να ζήσει την απόρριψή της. Άλλωστε, όπως έλεγε η µητέρα του, δεν είχε τίποτα να χάσει και πολλά να κερδίσει Ο Μαρκ δεν αισθανόταν καλά εκείνες τις µέρες. Μερικά δέκατα έδειχναν πως κάποιο νέο µικρόβιο τον ενοχλούσε. Τη Δευτέρα θα πήγαινε να επισκεφτεί τον Δρ. Σκόρο.

Όπως κάθε Σάββατο, το εµπορικό κέντρο ήταν γεµάτο κόσµο. Ο Μαρκ περιπλανήθηκε άσκοπα περιµένοντας να περάσει η ώρα και µετά, όταν όλοι άρχισαν να φεύγουν, µπήκε στο δισκοπωλείο και πήγε κατευθείαν προς την Τζένιφερ. Εκείνη τον είδε να έρχεται και χαµογέλασε.

«Ήθελα … » άρχισε.

«Ναι;» είπε αυτή.

«Ήθελα … αυτό το cd» είπε για άλλη µια φορά, µε µια άγνωστη θήκη στο χέρι.

«Φυσικά» είπε η Τζένιφερ.

Και χωρίς να ρωτήσει, πήγε στον πάγκο του αµπαλάζ για να το τυλίξει για δώρο.

Ο Μαρκ αναθεµάτισε σιωπηλά τον εαυτό του. Αλλά, πριν η Τζένιφερ γυρίσει να του δώσει το cd, τόλµησε να κάνει κάτι. Πήρε ένα µπλοκ αποδείξεων που έγραφε πάνω το όνοµα της κοπέλας κι έγραψε χωρίς εκείνη να τον πάρει είδηση: «Γεια. Με λένε Μαρκ. Μένω εδώ. Θα ήθελα πολύ να πάµε να πιούµε κάτι και να µιλήσουµε. Αυτό είναι το τηλέφωνό µου 298-345688».

Και αφού το έγραψε, έκλεισε το µπλοκ και πλήρωσε φεύγοντας σαν να µην είχε συµβει τίποτα.

Τη Δευτέρα, χτύπησε το τηλέφωνο του σπιτιού του. Η µητέρα το σήκωσε.

«Ναι;»

«Γεια σας … Ειµαι η Τζένιφερ, µπορώ να µιλήσω µε τον Μαρκ, παρακαλώ;»

Ακολούθησε µια µακριά σιωπή στη γραµµή, µέχρι η µητέρα να ξαναβρεί την ανάσα της και να απαντήσει: «Λυπάµαι, Τζένη … Ο Μαρκ πέθανε χτες.»

Ίσως επειδή δεν υπήρξαν άλλες πωλήσεις εκείνη τη µέρα, ή επειδή τις Κυριακές η Τζένιφερ είχε ρεπό, το αποτέλεσµα ήταν να βρει το σηµείωµα του Μαρκ, όταν ήταν πια αργά.

Η µητέρα έκλεισε το τηλέφωνο κλαίγοντας. Και χωρίς κανένα λόγο πήγε µέχρι το άδειο πια για πάντα υπνοδωµάτιο του γιου της. Άνοιξε την ντουλάπα και κοίταξε τη στοίβα µε τα τυλιγµένα cd στο πρώτο ράφι.

Από περιέργεια η χωρίς κανένα λόγο άνοιξε το πρώτο από κάτω για να δει τι είχε µεσα.

Πάνω στο cd ήταν κολληµένο ένα σηµείωµα που έλεγε:

«Γεια. Είµαι η Τζένιφερ. Είµαι καινούργια στην πόλη. Δεν έχω κανένα φίλο, θα ήθελες να πιεις κάτι µαζί µου … ;»

Η µητέρα άνοιξε τα υπόλοιπα cd.

Καθένα απ’ αυτά είχε κολληµένο ένα σηµείωµα που η Τζένη είχε γράψει χωρίς να τη βλέπει ο Μαρκ, και είχε κρύψει κάτω από το περιτύλιγµα. Πιθανότατα µε τον ίδιο φόβο της απόρριψης, όπως και ο γιος της. Μάλλον, χωρίς να τολµήσει ούτε αυτή να πάρει το ρίσκο.

«Έχεις δυο µάτια πολύ όµορφα και βλέµµα θλιµµένο. Δε θέλεις να βρεθούµε να µιλήσουµε;»

«Με λένε Τζένιφερ και θέλω πραγµατικά να σε γνωρίσω … »

«Γεια. Είµαι η Τζένιφερ … Δε θέλεις να γίνουµε φίλοι;

    Βασίσου πάνω μου.

Απόσπασμα από το βιβλίο "Βασίσου πάνω μου" του Χόρχε Μπουκάι

Ένα μικρό ψαροκάικο είναι η ζωή μου. Ένα μικρό φθαρμένο ψαροκάικο που έχει σμαραγδιά φεγγάρια στο κατάρτι του κι ένα ξεσκούφωτο ήλιο αληταρά για τιμονιέρη.

 ...Ένα μικρό ψαροκάικο είναι η ζωή μου.

Ένα μικρό φθαρμένο ψαροκάικο που έχει σμαραγδιά φεγγάρια στο κατάρτι του κι ένα ξεσκούφωτο ήλιο αληταρά για τιμονιέρη.

Ένα ψαροκάικο δίχως ρότα. Που πάμε καπετάνιο; Με ρωτάει ο τιμονιέρης και μου κλείνει το μάτι.Όπου πάνε τα κύματα λέω επίσημα εγώ.Και τα σμαραγδιά φεγγάρια που είναι στο κατάρτι σκάνε σαν ρόδια στην κουβέρτα.Κι ο ξεσκούφωτος ήλιος ο αληταράς παρατάει το τιμόνι του και χορεύει. Και η νύχτα γεμίζει χιλιάδες ήλιους αληταράδες.Και η ψυχή μου γεμίζει νύχτες πολύχρωμες. Γεμίζει σμαραγδιά φεγγάρια και θαλασσινά πουλιά. Που να χωρέσουν μέσα μου όλα αυτά; Που να στριμωχτούν π΄ ανάθεμα τα ;

Αν βρισκόταν τώρα κάποιος δίπλα μου να μου ζεστάνει τα χέρια… να μου πει ψιθυριστά: «Εντάξει. Μη φοβάσαι μωρό μου».

Κι εγώ να σύρω τα δάχτυλα μου στο πρόσωπο του και να πιάσω το σχήμα του χαμόγελου του.

Να πιάσω το σχήμα του κόσμου. Και να γλυκαθώ.

Κάτι τέτοιες νύχτες είναι που έχω κάνει όλες τις αγοραπωλησίες της ψυχής μου με τον πρώτο έμπορα που θα μου παρουσιαστεί.

Πουλάω τα πάντα έτσι για έναν παρά…»

Αλκυόνη Παπαδάκη

Ας ξεπεράσουμε κάθε φόβο στο δόσιμο της αγάπης κι ας γίνουμε ευλογία για τις ζωές αυτών που αγγίζουμε....Καλημέρα..καλή εβδομάδα...

...Να είσαι καλοσυνάτος. Θυμήσου πως ο καθένας που συναντάς δίνει μια μάχη. Όλοι νιώθουν μοναξιά...

Μάριον Πάρκερ

...Σε ένα κόσμο σαβανωμένο με φόβο κι ενοχή το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη καλοσύνη για να φτιάξεις τη μέρα κάποιου και ίσως να του αλλάξεις τη ζωή...
Ας ξεπεράσουμε κάθε φόβο στο δόσιμο της αγάπης κι ας γίνουμε ευλογία για τις ζωές αυτών που αγγίζουμε....

Ατμόσφαιρα άλλης εποχής...υπέροχα coctails...στο κέντρο της Αθήνας...

Speakeasy 

Κάτω από το Σύνταγμα. Δεν μπορείς να το επισκεφθείς παρά μόνο αν γνωρίζεις τη διεύθυνσή του και χτυπήσεις το κουδούνι της πόρτας.  Νιώθεις  ότι είσαι σε άλλη εποχή, εκείνη της ποτοαπαγόρευσης  στη Νέα Υόρκη.

Για όσους δεν μπορούν χωρίς τη θάλασσα...

Ακτή

Λεωφ. Ποσειδώνος
166 71 Βουλιαγμένη

Τρώμε θαλασσινά σε ένα όμορφο χώρο με την ωραιότερη θέα...και τη θάλασσα στα πόδια μας...

Σας το προτείνουμε ανεπιφύλακτα..

τηλ:  210 8960448

Βγείτε έξω στη φύση..αφήστε τη να σας γαληνέψει..Καλημέρα..

...Σκαρφάλωσε στα βουνά και δέξου τα καλά τους νέα.Η γαλήνη της φύσης θα αρχίσει να ρέει μέσα σου όπως το ηλιόφως ρέει μέσα στα δέντρα. Οι άνεμοι θα φυσήξουν μέσα σου τη φρεσκάδα τους και οι καταιγίδες την ενέργειά τους, ενώ οι  έγνοιες θα φεύγουν από πάνω σου όπως πέφτουν τα φύλλα το φθινόπωρο...

Τζον Μιουιρ

Σεβάσου το παρελθόν αλλά μην κάνεις το λάθος να το μπερδεύεις με το παρόν...

Καθώς έβγαζα τα πράγματα από τη βαλίτσα μου σε ένα ξενοδοχείο , ανακάλυψα πως είχα ξεχάσει δυο αγαπημένα μου ρούχα σε ένα άλλο ξενοδοχείο μίλια μακριά..Καθώς σήκωνα το τηλέφωνο για να δω αν τα βρήκαν και τα είχαν κρατήσει ανακάλυψα πως δίσταζα..Δεν τα ήθελα πραγματικά αυτά τα ρούχα...Τα ένιωθα παλιά φορτωμένα με αναμνήσεις που δεν ήθελα πια να κουβαλάω μαζί μου.Άφησα κάτω το ακουστικό και χαμογέλασα.Είχα ξεμπερδέψει πια με εκείνα τα ρούχα δεν ανήκαν πλέον σε μένα.
Κάθε φορά που φέρνουμε μια οδυνηρή ανάμνηση στο τώρα, τηλεφωνούμε σε ένα ξενοδοχείο και ζητάμε να μας φέρουν τα παλιά μας ρούχα στη νέα μας κατοικία.Οι αγγελιοφόροι θα το κάνουν εφόσον το ζητήσουμε και μετά αναρωτιόμαστε γιατί το παρόν μας μοιάζει τόσο πολύ με το παρελθόν μας.'Ομως δεν έχουμε την υποχρέωση να παίζουμε παλιές σκηνές.Κάθε μέρα είμαστε ελεύθεροι να διαλέξουμε από την αρχή.
Αν το σήμερα μοιάζει ανατριχιαστικά με το χθες , μην κατηγορείς το κάρμα, το περιβάλλον ,τους άλλους ανθρώπους.Αντί γι'αυτό κοίτα τις επιλογές που κάνεις σήμερα.
Στη Βίβλο γράφει πως την ημέρα που καταστρέφονταν τα Σόδομα ο Θεός είπε στον Λωτ και στην οικογένειά του να φύγουν και να μην κοιτάξουν πίσω. Η γυναίκα του Λωτ παράκουσε την εντολή και έγινε στήλη άλατος.Η ιστορία είναι αλληγορική.Όταν γραπωνόμαστε από το παρελθόν ,πετρώνουμε.Το αλάτι είναι συντηρητικό.Δεν μπορούμε να συντηρήσουμε το παρελθόν .Πρέπει να το ελευθερώσουμε για να κάνουμε χώρο για ένα ολοκαίνουριο μέλλον.
Επιστρέφω το παρελθόν μου σε Σένα και Σου επιτρέπω να με κάνεις καινούριο.

Απόσπασμα από το βιβλίο Μια βαθιά ανάσα ζωής του Άλαν Κοέν

Πάμε για μπύρα και όχι μόνο στην Ηλιούπολη...

Shakesbeer

Μεγάλα κ άνετα τραπέζια , "ζεστός"- γεμάτος χώρος, πολλές κ ωραίες επιλογές σε φαγητά, μπύρες αλλά κ γλυκά. Το σερβις σβέλτο κ ευγενικό. Οι τιμες νορμαλ εως κ χαμηλές για μπυραρία. 

Ηρ. Πολυτεχνείου 17, Ηλιούπολη 163 42

Τηλέφωνο: 21 1311 5555

Υπέροχα κουλουράκια!!!!!!!!!!!

Κουλουράκια της μαμάς

Υλικά
1 φλ. τσαγιού λάδι
1 φλ. τσαγιού χυμό πορτοκάλι
1,5 φλ. τσαγιού ζάχαρη
1 κ.γλ. κανέλα
1/2 κ.γλ. γαρύφαλλο
1,5 κ.γλ. μπέικιν πάουντερ
ξύσμα από δύο πορτοκάλια
1 κιλό αλεύρι για όλες τις χρήσεις (περίπου)

Εκτέλεση
Κοσκινίζουμε το αλεύρι με το μπέικιν πάουντερ και προσθέτουμε ένα ένα τα υπόλοιπα υλικά. Ζυμώνουμε και προσθέτουμε εάν χρειαστεί αλεύρι τόσο ώστε να μην κολλάει η ζύμη στα χέρια μας.
Πλάθουμε τα κουλουράκια σε μέγεθος και σχήμα της αρεσκείας μας. Ψήνουμε στους 150 στον αέρα μέχρι να ροδίσουν.

Καλή επιτυχία
Μαρία

Είναι απίστευτο, αλλά οι περισσότεροι έτσι περίπου ζούμε τις ζωές μας. Δε ζούμε. Προσπαθούμε μόνο να μην πεθάνουμε...

..Θέλω να μιλήσω για μια μερίδα χαρακτήρων, που δεν οδηγούνται σε επιλογή ακατάλληλου συντρόφου από τις παραπάνω αιτίες, από ναρκωτικό ενθουσιασμό δηλαδή, από τη βιασύνη του επιτακτικού πόθου, από νεανική αστοχία. Υπάρχουν περιπτώσεις, πολλές, που κάποιοι κανονικά επιλέγουν, προτιμούν, να δεθούν με ακατάλληλο ταίρι. Συνειδητά και περισσότερο μισο συνειδητά, ρέπουν να διαλέξουν ένα πρόσωπο ακίνδυνο για την ψυχή τους. Πρόσωπο ασφαλές για την ισορροπία τους, για τις αντοχές τους. Επιδιώκουν να συγκρατήσουν τα συναισθήματά τους σε όριο ελεγχόμενο, σε βαθμό ζέσης υποφερτό. Δεν αντέχουν τον μεγάλο πόνο, την αιμόφυρτη ρωγμή, την απώλεια του αυτοελέγχου, το άγχος της αβεβαιότητας, το να κρατάει άλλος στα χέρια του τη ζωή και το θάνατό σου, το άλμα στο κενό και στο καινό. Όλα εκείνα δηλαδή που υπόσχεται και απειλεί η μεγάλη αγάπη....Φτιάχνουν λοιπόν ερωτική σχέση και γάμο με άνθρωπο που δε συνταράσσει... Το προτιμούν. Ώστε να μπορούν και να χωρίσουν εύκολα. Ώστε να μπορούν να φύγουν. Για να μην πονέσουν φριχτά αν εγκαταλειφθούν, για να ξεχάσουν κατόπιν εύκολα, και, πιο πολύ, για να είναι σε θέση γρήγορα να αναπληρώσουν. Ζητούν ταίρι αναλώσιμο΄ο αναντικατάστατος άλλος τους πέφτει θανάσιμα βαρύς. Ο γνήσιος έρωτας είναι - θες δε θες - πιστός...

Όχι, δε θέλουν να συναντήσουν το πρόσωπο του γνήσιου, του μεγάλου έρωτά τους. Το πρόσωπο που θα τους συγκλονίσει. Δεν έχουν τα κότσια για τόσο κίνδυνο, για τόση οδύνη. Και να το συναντήσουν, θα κάνουν πως δεν το κατάλαβαν. Και να το κατάλαβαν, θα προσπαθήσουν να το υποτιμήσουν. Θα το στολίσουν με ελαττώματα για να το αποφύγουν. Για να δικαιολογηθούν που δεν τολμούν. Ίσως και να μην πιστεύουν πως το αξίζουν. Έχουν πολύ ψυχικό και πνευματικό μόχθο όλα τούτα...

Είναι απίστευτο, αλλά οι περισσότεροι έτσι περίπου ζούμε τις ζωές μας. Δε ζούμε. Προσπαθούμε μόνο να μην πεθάνουμε...

Αποσπάσμα από το βιβλίο Ο παλιάτσος και η Άνιμα Μάρω Βαμβουνάκη   

   

Καλημέρα...

...Η μοναξιά δεν είναι δυνατή παρά όταν είσαι πολύ νέος, όταν έχεις μπροστά σου όλα σου τα όνειρα ή πολύ γέρος, όταν έχεις πίσω σου όλες σου τις αναμνήσεις....

Henri de Regnier

Γιατί ο άνθρωπος μέσα σε τούτον τον κόσμο της πτώσης και της φθοράς, μέσα στην ασχήμια και τη βλακεία που μεθοδικά επισημοποιείται δεν μπορεί παρά να υποφέρει, αν είναι άνθρωπος φυσιολογικός.

"...Γιατί ο πόνος είναι ζωοδότης, αφυπνιστικός και θαυματουργός, και μόνο ως απελπισία ακυρώνει την αξία του όπως και την αξία της ζωής του προσώπου που πάσχει. Γιατί ο άνθρωπος μέσα σε τούτον τον κόσμο της πτώσης και της φθοράς, μέσα στην ασχήμια και τη βλακεία που μεθοδικά επισημοποιείται, μέσα στων εγωισμών τα άγχη, της ματαιοδοξίας και της κενοδοξίας τα κόμπλεξ, της σκληροκαρδίας το δηλητηριο, της απονιάς τις πληγές, δεν μπορεί παρά να υποφέρει, αν είναι άνθρωπος φυσιολογικός. Αντιθέτως, όταν οι πολλοί αμυντικοί μηχανισμοί χτίσουν πανοπλία μονωτική κατά της οδύνης και, κατά συνέπεια, κατά της ευαισθησίας, σκάβουν τάφρο κατά της ζωής και εκτρέφουν το νευρωσικό ανικανοποίητο της νεκροζώντανης προσωπικότητας..."

Ο παλιάτσος και η Άνιμα, Αποσπάσμα

 Μάρω Βαμβουνάκη  

ΠΟΤΟ ΣΤΗ ΜΑΒΙΛΛΗ

Σήμερα προτεινουμε ένα απο τα παλιότερα μπαρ της Αθήνας στην πλατεία Μαβιλλη...ΛΩΡΑΣ..

ΠΑΡΕΙΣΤΙΚΟ, ΚΑΘΑΡΑ ΠΟΤΆ ΩΡΑΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ...ΠΑΤΕ ΧΑΛΑΡΑ ΓΙΑ ΠΟΤΆΚΙ ΜΕ ΤΟΥς ΦΊΛΟΥΣ ΣΑΣ..ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΥΠΕΡΟΧΑ...

Καλημέρα...ζώντας σοφά...

...Τρία πράγματα χαρακτηρίζουν το σοφό άνθρωπο: Πρώτο, κάνει ο ίδιος αυτά που συμβουλεύει τους άλλους να κάνουν. Δεύτερο, δεν κάνει τίποτα που να αντιβαίνει στην αλήθεια. Τρίτον, είναι υπομονετικός με τις αδυναμίες των άλλων...

Λέων Τολστόι

Για φαγητό ανηφορίζουμε στην Πεντέλη...

Dada's Πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου 19, τηλ: 210 8104672 

Στέκι για ποτό και – φυσικά – φαγητό.  Mix and match αισθητική στη διακόσμηση «παντρεύει» ιδανικά το μοντέρνο με το παραδοσιακό . Εξαιρετικό το Angus Burger, έξτρα ζουμερό και νόστιμο το μπιφτέκι με λιωμένο blue cheese και πολύ καλό το rib eye. Στα των ορεκτικών, ιδανικές επιλογές για να ξεκινήσετε είναι σίγουρα η ομώνυμη σαλάτα και η σούπα γλυκιάς κολοκύθας με καραβιδοουρές. Για ένα πλήρες γεύμα με κρασί θα πληρώσετε περί τα 25€. Σημειώστε ότι το Dada’s σερβίρει και ωραία cocktails στην μπάρα του. 
Πηγή:http://www.in2life.gr

Να σμίξουμε τις περιπέτειες, να δώσουμε νόημα στο ταξίδι..

"....Τι θα πει ευτυχία?Να ζεις όλες τις δυστυχίες.Τι θα πει φως?Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.

Είμαστε ένα γράμμα ταπεινό, μια συλλαβή, μια λέξη από τη γιγάντια Οδύσσεια.

Είμαστε βυθισμένοι σ'ένα γιγάντιο τραγούδι και λάμπουμε όπως λάμπουν τα ταπεινά χοχλάδια όσο είναι βυθισμένα στη θάλασσα.

Ποιο είναι το χρέος μας?

Ν' ανασηκώσουμε το κεφάλι από το κείμενο, μια στιγμή, όσο αντέχουν τα σπλάχνα μας, και ν'αναπνεύσουμε το υπερπόντιο τραγούδι.

Να σμίξουμε τις περιπέτειες, να δώσουμε νόημα στο ταξίδι, να παλεύουμε ακατάλυτα με τους ανθρώπους, με τους θεούς και με τα ζώα, κι αργά, υπομονετικά, να μολώνουμε μέσα στα φρένα μας, μελούδι από το μελούδι μας, την Ιθάκη..."

Από την Ασκητική του Καζαντζάκη

Εστιάστε στις όμορφες στιγμές της καθημερινότητας..εκεί βρίσκεται η ευτυχία ...Καλημέρα..

"....Οι ευτυχίες της στιγμής γίνονται από εκδηλώσεις στιγμιαίες, από τις καλοσύνες που ξεχνιούνται πολύ γρήγορα, από ένα φιλί ή ένα χαμόγελο, από μια γλυκιά ματιά, από έναν ευγενικό λόγο, από το αίσθημα της ευγνωμοσύνης...."

Σάμιουελ Κόλεριτζ

Η πίτα της Μπέμπας

Υλικά 

• 1 πακέτο φύλλο κρούστας
• 2 ξερά κρεμμύδια ψιλοκομμένα
•  500 γρ. κιμάς μοσχαρίσιος
• 1/4 φλ. τσαγιού ελαιόλαδο 
• 2 ντομάτες ώριμες ψιλοκομμένες
• 250 γραμμ. ανθότυρο, ή κατίκι Δομοκού  
• 2 αυγά
• αλάτι ,φρεσκοτριμμένο πιπέρι 
• ελαιόλαδο για το φύλλο 

Εκτέλεση 
Σε ένα βαθύ τηγάνι ζεσταίνουμε το ελαιόλαδο και μαραίνουμε το κρεμμύδι σε χαμηλή φωτιά μέχρι να γίνει διάφανο
Προσθέτουμε τον κιμά και τον σοτάρουμε καλά μέχρι να αλλάξει χρώμα
Προσθέτουμε την ψιλοκομμένη ντομάτα, αλατοπιπερώνουμε και σκεπάζουμε
Σιγομαγειρεύουμε τον κιμά για 15΄σε χαμηλή φωτιά
Αφήνουμε τον κιμά να στεγνώσει τελείως και να κρυώσει

Προσθέτουμε στο μείγμα ένα ένα τα αυγά, ανακατεύοντας καλά με το σύρμα και τέλος προσθέτουμε το τυρί
Κόβουμε κάθε φύλλο κρούστας σε 2 λωρίδες πλάτους 15 εκ. ή σε όποιο σχήμα θέλουμε
Παίρνουμε δύο-τρία φύλλα και τα αλείφουμε ένα-ένα με ελαιόλαδο
Βάζουμε στην άκρη της λωρίδας 2 κουταλιές της σούπας γέμιση και τυλίγουμε σε ρολό
Επαναλαμβάνουμε την ίδια διαδικασία µε τα υπόλοιπα φύλλα και την υπόλοιπη γέμιση, φτιάχνοντας συνολικά 20 ρολάκια
Τα τοποθετούμε σε λαδωμένο ταψί ή σε ταψί με αντικολλητικό χαρτί, και τα αλείφουμε από πάνω µε το υπόλοιπο λάδι
Ψήνουμε τα ρολά μας στους 180º C, για 25-30 λεπτά ή μέχρι να ροδίσουν.