Moschino love handbags...

Τσάντες μεγάλη αγάπη...είδα μερικές από τη συλλογή moschino love

284,05

 114,50 euro

236,55

227 euro

189 euro

255,55 euro

Γιατί κανείς δεν μπορεί να πει όχι....Καλημέρα!!!

CHEESE CAKE

ΥΛΙΚΑ

1 βιτάμ πλάκα
2 πακέτα μπισκότα digestive
2 πακέτα philadelfia
λίγο λεμόνι
2 πακέτα alsatop και γάλα
μαρμελάδα της αρεσκείας σας

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Λιώνουμε το βιταμ
Τρίβουμε τα μπισκότα(multi) και ανακατεύουμε με το λιωμένο βιτάμ
Χτυπάμε το alsatop και χωριστά το philadelfia με 1 κουτ.λεμόνι
Ανακατεύουμε στη συνέχεια και τα δύο
Στρώνουμε το μείγμα σε ένα πυρέξ καλύπτουμε με μεμβράνη και το βάζουμε στο ψυγείο για 24h
5 ώρες πριν το σερβίρουμε στρώνουμε από πάνω τη μαρμελάδα καλύπτουμε πάλι με τη μεμβράνη και αφήνουμε στο ψυγείο.

Να ζήτε και να αγαπάτε στο έπακρο...Να έχετε τα κότσια αν αισθάνεστε κάτι όμορφο να το πείτε..όμορφο βράδυ να έχετε...

...Δεν έχουν τελειωμό οι σκέψεις μου,ασταμάτητες αστραπές φωτίζουν το είναι μου...Ισοπεδώθηκαν τα πάντα γύρω μου...Η σιωπή σου με τρελαίνει ...Η αδιαφορία σου πυρηνικό ολοκαύτωμα της ύπαρξής μου..Υπάρχω γιατί υπάρχεις..ζω για να ζεις ...πεθαίνω δυο φορές τη στιγμή..δεν μιλώ ,απλά υπάρχω..άναψε μου το φως στα αμπάρια της ψυχής μου,για να μην πέσω στο γκρεμό που έφτιαξες μόνο για μένα...

Ερωτικό γράμμα

Κάποτε γραφονταν πολλά...Σήμερα πάλι ούτε καν..Σήμερα δεν υπάρχει μαγεία...όλα πρακτικά ,υπολογισμένα και χυδαία...

Ευλογημένη γιατί το έλαβα...κάποια μαγική στιγμή...

Εύχομαι οι οθόνες όλων σας μια και σε αυτές είστε κολλημένοι..να ανάψουν και να υπάρχει κάτι τέτοιο...

Καμιά συγκίνηση δεν συγκρίνεται με αυτή..

Α.Τ

Κουράστηκα να με αμφισβητούν ανθρωπάκια τρομαγμένα με δειλά βλέμματα και στεφάνια αθώων στο κεφάλι τους....

....Τι κι αν η ζωή μου είναι σαν τη ζωή του ρημαγμένου τραίνου, πάνω σε γραμμές σκουριασμένες...τι κι αν τα βράδια μου έρχονται στον ύπνο μου Ερινύες και με παλεύουν με το σύμπαν αγκαλιά εναντίον μου ,τι κι αν τα πρωινά μου ,καταλήγουν χειρότερα, από τα πρωινά σκιρτήματα της αυγής...Θεέ μου πόσα αστέρια μπορεί να μετρήσει το φοβισμένο μου βλέμμα μέχρι να έρθει το κορίτσι της βροχής στον ύπνο μου...Κουράστηκα να με αμφισβητούν ανθρωπάκια τρομαγμένα με δειλά βλέμματα και στεφάνια αθώων στο κεφάλι τους....Κουράστηκα να με αμφισβητούν κάθε είδους σωτήρες της ψυχής και της καρδιάς μου...Κουράστηκα τους κάθε λογής αγύρτες να πολιορκούν το είναι μου..Κουράστηκα να αμφισβητώ τον έρωτα, γιατί ποτέ δεν ερωτεύτηκα,να διορθώνω αλάνθαστους γύρω μου..Θέλω να κόψω τα δεσμά που πληγώνουν τα σωθικά μου ,να ελευθερωθώ ,να φύγω μπροστά βρε αδερφέ ,να απογειώσω τα μεράκια της καρδιάς μου,η ψυχή μου σαν πεταλούδα να κυριεύσει το σύμπαν ολάκερο ,να με σύρουν τα αστέρια εκεί που οι γοργόνες της ύπαρξής μου ξέρουν...Να με σύρουν σε ένα χορό ,στο χορό του έρωτα,της ξεγνοιασιάς ,αυτής που είχα παιδί,της γλυκύτητας,που τόσο έχει στερηθεί το κορμί μου.......

ΑΝΩΝΥΜΟΣ

Φθινοπωρινές επιλογές...

Σιγά σιγά φθινοπωριάζει...Ευτυχώς σιγά σιγά...στην όμορφη πατρίδα κρατάει το καλοκαιράκι...
Το στυλ μας δεν το ξεχνάμε ποτέ...Ζητούν πολλά από μας και τρέχουμε για όλους και για όλα...οι άνθρωποί μας η προτεραιότητά μας...Ε!ας φροντίσουμε τον εαυτό μας...μην τον ξεχνάτε τον αγαπημένο εαυτό σας...Γιατί σας το λέω μόνο αυτόν έχετε πραγματικά...
Σήμερα αντιγράφουμε looks εύκολα με ότι έχουμε στη ντουλάπα μας...

Καλημέρα με ένα νόστιμο αλμυρό κέικ....Καλή επιτυχία...

ΑΛΜΥΡΟ ΚΕΙΚ

ΥΛΙΚΑ

1 πακέτο κόκκινη Φαρίνα

250 γρ. βούτυρο ή μαργαρίνη
4 αυγά
1 φλιτζ. τσαγιού γάλα
Μαϊντανό ψιλοκομμένο
λίγο δυόσμο
15 φέτες ζαμπόν κοτόπουλο κομμένες σε μικρά κομμάτια
1 1/2  φλιτζ. τριμμένη κεφαλογραβιέρα ή παρμεζάνα ή άλλα κίτρινα τυριά της αρεσκείας σας
λίγο αλάτι, λίγο πιπέρι

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

1. Χτυπάμε στο μίξερ το βούτυρο ώσπου να αφρατέψει και ρίχνουμε τα αυγά ένα-ένα.
2. Προσθέτουμε το γάλα και ρίχνουμε σταδιακά λίγη-λίγη τη φαρίνα στο μείγμα και χτυπάμε μέχρι να γίνει ένας χυλός αφράτος.
3. Προσθέτουμε το ζαμπόν, το μαϊντανό,  και το τυρί και χτυπάμε για να ενσωματωθούν τα υλικά.
4. Βουτυρώνουμε και αλευρώνουμε μια μακρόστενη φόρμα για κέικ. Αδειάζουμε το μείγμα στη φόρμα.
5.  Πασπαλίζουμε με λίγο τριμμένο τυρί και ψήνουμε σε προθερμασμένο μέτριο φούρνο για 1 ώρα περίπου.

Δώσε ευκαιρία στο όνειρο...Στο άστρο που απόψε λάμπει στον ουρανό σου...

..Κι έτσι εντελώς αναπάντεχα ο ήλιος έλαμψε...Ζέστανε κάτι που από καιρό είχα ξεχάσει..νόμιζα πως δεν υπήρχε πια....πως η φθορά το σκότωσε...όμως όχι...

Σε μια ζωή 

γεμάτη πέτρες ,είχα μάθει να πονάω τα πόδια μου μαζί με την ψυχή μου.Τώρα ,πάνω σε αυτές τις πέτρες ,χάραξες ένα δρόμο και τον ακολούθησες...Δεν ρώτησες τίποτα..δεν σε ένοιαξε τίποτα...όμως τον χάραξες..Θέλησες να με πάρεις στο ίδιο όνειρο...να πετάξουμε μαζί....ίσως και να πέσουμε...μαζί όμως .Ο ήλιος έλαμπε πολύ και με τον τρόπο του μου έλεγε μη φοβάσαι...Διώξε τις πλημμυρισμένες από φόβο σκέψεις...Κάνε τις πέτρες ζεστή άμμο και εμπιστεύσου τα μάτια θάλασσα που σε κοιτούν...Δώσε ευκαιρία στο όνειρο...Στο άστρο που απόψε λάμπει στον ουρανό σου...

ΑΝΩΝΥΜΟΣ

Παράδεισος είναι η απόφαση που πρέπει να πάρω...Καλό μεσημέρι...

.....Ο παράδεισος και η κόλαση δεν είναι αιώνιες καταστάσεις που μας περιμένουν μετά το θάνατό μας .Είναι καταστάσεις του νου που βιώνουμε ενώ βρισκόμαστε στη γη .Το αν θα ζούμε σε έκσταση ή μαρτύριο δεν εξαρτάται από κάποιον εξωτερικό παράγοντα ,αλλά από τις σκέψεις που κάνουμε και τη στάση που κρατάμε απέναντι στα πράγματα.Η αγάπη είναι η πόρτα για τον παράδεισο και ο φόβος ο δρόμος για την κόλαση.Κάθε στιγμή κρατάμε το κλειδί που θα ξεκλειδώσει ή τη μία ή την άλλη πόρτα.Η επιλογή είναι δική μας ..
Θέλω να βιώνω τον παράδεισο όσο είμαι στη γη 
Βοήθησέ με να αγαπώ βαθιά ώστε να ζω στον παράδεισο συνεχώς.
Ανοίγω την πόρτα του παραδείσου με το κλειδί της ευγνωμοσύνης.

Απόσπασμα από το Μια βαθιά ανάσα ζωής  Alan Cohen

Έστω για μια φορά αξίζει να το ζήσεις....Πονάς αλλά έζησες...έζησες στο ζενίθ κι αυτό μετράει...

......Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα
Βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού
Και τ' άρωμα των γυακίνθων - Μα πού γύριζες

Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα
'Ηταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε
Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομά του
'Οπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας .....
 Απόσπασμα από τη Μαρίνα των βράχων  Ελύτης.

Πάντα πίστευα στη μαγική ικανότητα των βιβλίων να ηρεμούν την ψυχή...γι'αυτό τις πιο δύσκολες μέρες τη ζωής μου...διαβάζω πολύ...ένα μικρό θαυματάκι σας προτείνω σήμερα...

ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΑΣΤΡΟ ΠΟΥ ΚΛΑΙΕΙ ΜΟΝΑΧΟ
ΜΑΡΙΑ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΔΟΥ-ΠΟΘΟΥ

Έντεκα ιστορίες, γραμμένες με τον ευαίσθητο ποιητικό λόγο της γνωστής συγγραφέως Μαρίας Λαμπαδαρίδου - Πόθου, απαρτίζουν τον τόμο «Είμαι ένα άστρο που κλαίει μονάχο». Πρόσωπα μοναχικά, καθημερινά, βιώνουν μιαν εύθραυστη πραγματικότητα, μιαν ανάγκη φυγής από το αβέβαιο παρόν. Η κάθε ιστορία έχει τη δική της διαδρομή αυτογνωσίας, τη δική της αλλοτριωτική σχέση με την καθημερινότητα. Όμως όλες μαζί τις συνδέει η μοναξιά, η νοσταλγία του χαμένου, η βία των καιρών από εσωτερικούς δρόμους, η ανάγκη μιας ρομαντικής ψευδαίσθησης, η αναζήτηση μιας τελικής χαράς. Στις ιστορίες αυτές, ο «άλλος» είναι ένα πρόσωπο χαμένο στην ομίχλη του παρελθόντος ή είναι δίπλα μας, όμως δεν τον έχουμε δει, τον καλύπτει η απουσία. Μια αίσθηση επώδυνα ανατρεπτική. Είναι η εξουσία που έχει το «χαμένο» στην παρούσα στιγμή. 

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μια ελπίδα έχουμε να αντισταθούμε στη φθορά...την αγάπη..είθε να το συνειδητοποιήσουμε...

...Στον παραλογισμό που επικρατεί γύρω μας  μόνο μια λύση έχει ο άνθρωπος ,να  υπομείνει καρτερικά αυτό τον παραλογισμό..
Τότε θα δει να ξυπνά μέσα του μια θέληση να αντισταθεί στην καταστροφή ...
και η ικανότητα για αγάπη...




Αλμπέρ Καμύ(επαναστατημένος άνθρωπος)

Καλό απόγευμα
μακάρι να τα καταφέρουμε καθένας χωριστά και τελικά όλοι...

Οι ελάχιστοι που παραμένουν άνθρωποι με ψυχή και δίνουν δίνουν αντιμετωπίζονται ως αδύναμοι στην καλύτερη ,ως θύματα προς εκμετάλλευση και ως γραφικοί στη χειρότερη...

...Οι άνθρωποι ,οι χαρακτήρες τελικά μετριούνται στο τέλος...Γιατί βλέπεις ότι όσο πρέπει να κερδίσουν κάτι από σένα νοιάζονται ,σπεύδουν,όταν σε χρειάζονται σε χαϊδεύουν...η χρήση σου κάνει τους γύρω σου να συμπεριφέρονται ιδανικά...Αλλά αναρωτήθηκες ποτέ ...αν έπαυε η ανάγκη τους , αν δεν σε χρειάζονταν πια ...πως θα ήταν ...και τελικά πως θα συμπεριφέρονταν...Στο λέω εγώ μάτια μου για να μην παραμυθιάζεσαι...ελάχιστοι θα νοιαστούν ακόμα κι αν μάθουν πως πεθαίνεις...δεν θέλω να συζητήσω για το απλούστερο..."είσαι καλά,μήπως χρειάζεσαι κάτι"...
Ζούμε σε μια κοινωνία που ο καθένας αντιμετωπίζει το διπλανό του σαν παιχνίδι και όχι σαν ανθρώπινη υπόσταση...Σήμερα σε χρειάζομαι θα παίξω μαζί σου κι όσο παίζω μαζί σου πρέπει να είσαι καλά γιατί πρέπει να είσαι ένα καλό παιχνίδι....Και όταν δεν σε χρειάζομαι γιατί οι συνθήκες άλλαξαν, γιατί οι ανάγκες μου είναι διαφορετικές ..."ωχ!μη με σκοτίζεις".έχω υποχρεώσεις ,έχω τις προσωπικές μου ανάγκες...Χωρίς τύψεις ,χωρίς αιδώ οι ανθρώπινες ψυχές αγνοούνται...Παιχνιδάκια που στέλνονται στην αποθήκη....και δεν ασχολείσαι πια...Ζούμε σε ένα κόσμο όπου το παίρνω έχει γίνει υπέρτατος σκοπός και το δίνω χάθηκε σαν έννοια...Κι αυτοί οι ελάχιστοι που παραμένουν άνθρωποι με ψυχή και δίνουν δίνουν αντιμετωπίζονται ως αδύναμοι στην καλύτερη περίπτωση,ως θύματα προς εκμετάλλευση και ως γραφικοί στη χειρότερη...
Για αυτό επιμένω οι άνθρωποι μετριούνται στο τέλος...Γιατί όποιος είναι άνθρωπος πραγματικά ,δεν είναι εκεί μόνο όσο σε χρειάζεται για οποιοδήποτε λόγο...είναι εκεί πάντα...και νοιάζεται και ενδιαφέρεται...
Σας προκαλώ για σκεφτείτε πόσους ανθρώπους έχετε βοηθήσει με όποιο τρόπο σας ζητήθηκε...και  σκεφτείτε αλήθεια σκεφτείτε από την ημέρα που ήξεραν ότι δεν θα σας χρειαστούν πόσο νοιάστηκαν για σας...κάνοντας έστω το απλό , ένα τηλέφωνο"είσαι καλά;"στοίχημα, θα τους μετρήσετε στα δάχτυλα του ενός χεριού και φοβάμαι ότι θα περισσέψουν κι απ' αυτά....Τουλάχιστον ας μην είμαστε εμείς τέτοια ανθρωπάκια...Γιατι αν εγώ δεν είμαι ,εσύ δεν είσαι κι ίσως και μερικοί ακόμα ...υπάρχει ελπίδα...κάποτε να αλλάξει ο κόσμος ...και να εκλείψει η ανθρώπινη χρήση..
Α.Τ

Το τι πιστεύεις για μένα δεν με αφορά...Ο θυμός ,η προκατάληψη, η απόρριψη είναι δηλώσεις που δεν έχουν καμία σχέση με τον αποδέκτη, αλλά με αυτόν που τις κάνει...Καλημέρα!!

...Οι άλλοι άνθρωποι μας βλέπουν μέσα από τα δικά τους μάτια, τα δικά τους φίλτρα αντίληψης και συστήματα πεποιθήσεων.Ο θυμός  ,η προκατάληψη η απόρριψη είναι δηλώσεις που δεν έχουν καμία σχέση με τον αποδέκτη, αλλά με αυτόν που τις κάνει...Αν σου φέρονται άδικα ,τότε η πιο αποτελεσματική σου αντίδραση δεν είναι η επίθεση, αλλά η αλήθεια και η προσευχή.Αντιμετώπισε με ειλικρίνεια την εμπειρία σου και προσευχήσου να φύγει ο φόβος από την καρδιά του άλλου ατόμου και στη δική σου να μπει η συγχώρεση......Θυμήσου να διατηρείς πάντα την επίγνωση ότι είσαι ολοκληρωμένος και αξιαγάπητος , ανεξάρτητα τι λέει ή κάνει ο οποιοσδήποτε...
Συντονίζομαι με την αγάπη και συγχωρώντας γίνομαι άτρωτος(απόσπασμα από το μια βαθιά ανάσα ζωης του Alan Coen)

Μια όμορφη Κυριακή σας εύχομαι..

Να ονειρεύεστε...όσο είστε υγιείς να ονειρεύεστε...

...Μια τάση φυγής με πιάνει κάθε βράδυ.Σε ένα καράβι όνειρα σαλπάρω....Φοβάμαι μην προδοθώ..ξανά...Ναι φοβάμαι...

αλλά η ψυχή μου είναι ακόμη ζωντανή...όχι δεν κατάφεραν να μου την πάρουν...Σε ένα καράβι όνειρα ,σε ένα καράβι φορτωμένο ελπίδες θέλω ξανά να σαλπάρω...Να δω τον ήλιο να βγαίνει  το πρωί, τα άστρα το βράδυ και το φως της ζωής για πάντα στην ψυχή μου...Και σαν από μακριά αντικρύσω τα μάτια σου ,θάλασσα μπλε να γίνουν να με πνίξουν..Ρίγος να νιώσω στην καρδιά και βήμα να προσμένω από σένα πρώτο...Σε ένα καράβι φορτωμένο ελπίδες...Σε ένα καράβι φορτωμένο ζωή...

Σε ένα τέτοιο καράβι θέλω να σαλπάρω....

ΑΝΩΝΥΜΟΣ

Για κείνους που είναι φτιαγμένοι να πετούν...που δεν ειναι φτιαγμένοι γι' άυτο τον κόσμο το μικρό,γι' αυτό τον κόσμο τον φθαρμένο,γι' αυτό τον κόσμο της απώλειας, της μη ζωής...

...Πάντα ήθελα να πετάω...κι αυτό κοστίζει...γιατί οι πτώσεις είναι οδυνηρές και άγριες ...και δεν είναι μόνο τα τραύματα και το αίμα που τρέχει σε κάθε πτώση είναι κι αυτή η επαφή με τη γη που πάντα με ξενερώνει...Ουρανό και θάλασσα έχει η ψυχή μου...γι αυτό δεν μένω στη γη...χρόνια εκπαιδεύομαι να επουλώνω πληγές ...επουλώνω και σηκώνομαι...κοιτώντας τον ουρανό...με λαχτάρα ..έτοιμη πάλι να πετάξω...
Κι εσύ ,εσύ ήρθες εχθές στον ύπνο μου αργά αργά ...μόλις που έχω προλάβει να σηκωθώ δειλά από το έδαφος...τα τραύματά μου βαθιά πονάνε ακόμα...αλλά είπαμε δεν γεννήθηκα για να πατώ στη γη...
Κι εσύ με προκαλείς ...κι εγώ σκοτώνω κάθε φόβο...
Θα πετάξω,θα πετάξουμε  μαζί...το ξέρω θα πετάξεις μαζί  μου...
το ξέρω...

Α.Τ

Καλημέρα με αισιοδοξία και χαμόγελο...πιστέψτε υπάρχει η απροσδόκητη χαρά!!κι όταν σας χτυπήσει την πόρτα μη διστάσετε ,μη φοβηθείτε ανοίξτε...και καλωσορίστε τη...

...Ξημέρωσα στο παράθυρο..Είδα το φως του πρωινού να με καλημερίζει και να διώχνει μακριά τις σκιές της νύχτας...Ελπίδα να δίνει στη μέρα που έρχεται...Ρόδινους στοχασμούς στους χορούς του ανέμου...Ποτέ μου δεν είχα προσέξει τη δροσιά της αυγής ....τη δροσιά που σε τρομάζει ..που σε μπάζει στη γαλήνη και στο φως του κόσμου τούτου, πριν προλάβει να αγαπήσει ..αυτό που φέρνει το αναπάντεχο,το απροσδόκητο ,το γλυκό μεθύσι του άγνωστου και στα χείλη θα αφήσει τον ήλιο που θα βγει...
Καλημέρα
Καλό σαβ/κο

Όπως σκεφτόμουν τι να σας προτείνω το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στη βιβλιοθήκη μου.. κι έπεσε πάνω του...

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΠΟΧΕΣ
ΛΙΛΑ ΚΟΝΟΜΑΡΑ

Τέσσερις εποχές διαδέχονται η μία την άλλη, συμπυκνώνοντας το άρωμα μιας ολόκληρης ζωής: ένα τεράστιο πιάνο που δεν παίζει ποτέ και εκατόν είκοσι οκτώ ζευγάρια παπούτσια κρυμμένα μέσα σ’ ένα δωμάτιο. Μπροστά στο παράθυρο, βαθυκόκκινες ντάλιες μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα, αφύσικα θα’ λεγε κανείς. Τρεις φωνές ξεδιπλώνουν την ιστορία τους: μια γυναίκα, ένας άντρας, ένας αφηγητής, ή μήπως ο ίδιος ο άντρας που ξαναγράφει τα γεγονότα; Παρελθόν και παρόν αναδύονται μέσα από παράλληλους μονολόγους και σιωπές. Παύσεις. Διαχωριστικές παύλες. Ζωές που σκάλωσαν πάνω σε μια λεπτομέρεια. Και μυστικά. Πολλά, ανομολόγητα. Άξαφνα, εμφανίζονται δύο απρόσκλητοι επισκέπτες. Ο κόσμος μετατοπίζεται. Οι σιωπές καταρρέουν. Αρχίζει η υπέρβαση. Δέσμιοι ενός χρόνου αβέβαιου, κυκλικού και ανέκκλητου, οι ήρωες μοιάζουν να αναζητούν διαρκώς τη φωνή τους, την ίδια τους την ύπαρξη σαν ανθρώπινες φιγούρες, αλλά και σαν πρόσωπα ενός κειμένου που επαναδιαπραγματεύεται τη μορφή της σύγχρονης μυθιστορίας. 

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Η ομορφιά είναι η ζωή όταν αυτή φανερώνει το ιερό πρόσωπό της...Καλό απόγευμα...

...Η ομορφιά ειναι έκσταση..Η ομορφιά δεν είναι στόμα διψασμένο ούτε άδειο χέρι που απλώνεται....Είναι μια καρδιά φλογισμένη και μια ψυχή μαγεμένη.Δεν είναι η εικόνα που θέλατε να δείτε ,ούτε το τραγούδι που θα θέλατε να ακούσετε...αλλά μάλλον μια εικόνα που βλέπετε παρόλο που κλείνετε τα μάτια σας κι ένα τραγούδι που ακούτε παρόλο που κλείνετε τα αυτιά σας ...είναι ένας κήπος παντοτινά ανθισμένος κι ένα κοπάδι άγγελοι που αιώνια πετούν...
Η ομορφιά είναι η ζωή όταν αυτή φανερώνει το ιερό πρόσωπό της....είναι η αιωνιότητα που ατενίζει τον εαυτό της στον καθρέφτη...Αλλά εσείς είστε η αιωνιότητα κι εσείς είστε ο  καθρέφτης....

Χαλίλ Γκιμπράν(απόσπασμα από τον προφήτη)

Λύγισες, μα ήρθε η ώρα να σηκωθείς...Σήκω και τρέχα!!!!!!Φύγε...εσύ θες να ζήσεις μάτια μου...

....Κι έπρεπε να φύγω..τώρα που φάνηκε το φεγγάρι μεσοπέλαγα και τα αστέρια τρεμόπαιξαν δειλά...Ήταν ώρα πια...Κάποια στιγμή θα έφευγα...Θα το κάνω τώρα...Όλο το απόγευμα ο ουρανός έπεφτε βαρύς μέσα μου...Τον νιώθω να κλαίει και να μου ψιθυρίζει..να..να..να..πόσα "να" μεσ΄την ψυχή μου...Κι όμως έπρεπε να φύγω...Με κούρασε η σκοτωμένη ζωή ..τα αραχνιασμένα όνειρά μου ..τα καρφωμένα πόδια μου...Ότι λίγο έμεινε μέσα μου ,μου λέει φύγε...κάτι θα ξέρει παραπάνω..Ποτέ δεν είναι αργά να αγαπήσεις...ούτε καν και για σένα...Άσε τα λόγια και δημιούργησε πράξεις...Τρέχα ...θέλει κότσια ...ακόμα δεν το έμαθες...Μόνο τα βράχια δεν λυγάνε...Λύγισες, μα ήρθε η ώρα να σηκωθείς...Σήκω και τρέχα!!!!!!

ΑΝΩΝΥΜΟΣ

Τα σκυλιά γαυγίζουν ...το καραβάνι τραβάει το δρόμο του...ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!

...Καθώς έπαιρνα τη στροφή ενός επαρχιακού δρόμου, ένας τεράστιος σκύλος πετάχτηκε στο παράθυρο του αυτοκινήτου και άρχισε να γαβγίζει μανιασμένα.Μετά την πρώτη μου έκπληξη και κάποια στιγμή φόβου, πήρα μια ανάσα και συνειδητοποίησα ότι ήμουν ολότελα ασφαλής και προστατευμένος..Ο σκύλος ,για λίγο συνέχισε να τρέχει δίπλα στο αυτοκίνητο γαβγίζοντας, αλλά εγώ οδηγούσα ήρεμα.

Είδα τη συνάντησή μου με εκείνο το σκύλο σαν μια αλληγορία του τρόπου με τον οποίο οι μπελάδες πηδούν πάνω στη ζωή μας.

Ξαφνικά θεριά που δεν τα περιμέναμε χιμάνε πάνω μας από το πουθενά και τότε μπορεί μας κυριεύσει ο φόβος και να το βάλουμε στα πόδια ή να αντεπιτεθούμε.Η απάντηση όμως είναι συνήθως πολύ απλή....Συνέχισε απλώς να οδηγείς...

Alan Coehn

Θαυμάσιοι άνθρωποι...ωραίοι...αφήνονται να ερωτευτούν ...γελούν και κλαίνε..είναι Άνθρωποι ζωντανοί...

Ήθελε να ζήσει...έστω και τώρα...τώρα που τα νιάτα πέρασαν σαν μια στιγμή...Τα λάθη πολλά ...Δυστυχία ή ευτυχία δεν τον ένοιαζε...έπρεπε να ζήσει...Πρώτη φορά συμπάθησε το πρέπει. Μια ζωή του καθόταν στην πλάτη...αυτό το πρέπει όμως ήθελε να το ζήσει...Ήθελε να νιώσει τον έρωτα και την απόρριψη μαζί...Να πονέσει...να πληγωθεί..για κάποιο λόγο όμως...Ήθελε να αγαπήσει και να αγαπηθεί...χωρίς όρια...Ήθελε να δώσει την ψυχή του .Να γίνει προστάτης κι ας μείνει απροστάτευτος....Θύτης και θύμα...γιατί όλα μετρούν..Ήξερε πως ήταν όνειρο..Ήθελε όμως να το κάνει...Ήθελε να γίνει ένας και μοναδικός ....Το όλα και το τίποτα για τη ζωή του...έδωσε υπόσχεση ...θα την κρατούσε..Ήταν άντρας και θα την κρατούσε...Γιατί ήθελε να ζήσει...Τα πόδια έβγαλαν φτερά...η ψυχή πέταξε στο κενό ....
Θεέ μου ζω πάλι σκέφτηκε καθώς συνειδητοποιούσε πως έστω και τώρα μπορούσε να ζήσει....

ΑΝΩΝΥΜΟΣ

Σκύψαμε πολύ στις οθόνες των κινητών μας...φτάνει!πάρτε τους φίλους ,το σύντροφό σας και βγήτε έξω...μοιραστείτε καθώς κοιτάζετε τα μάτια...ο ένας του άλλου ...

Χαλαρά ποτάκι, κοκτέιλ,μπυρίτσα και προσεγμένα πιάτα για να τα συνοδεύσετε...

Bootleg στο Χολαργό..
Φανερωμένης 8
Τηλ:21 0651 1288
Επισκεφθείτε το...

ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ..ΝΑ ΤΟ ΑΝΟΙΞΕΙΣ ,ΝΑ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗ ΜΥΡΩΔΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΤΙΟΥ....ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΝΑ ΧΑΘΕΙΣ ΣΤΙΣ ΜΑΓΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ..ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΟ ΔΩΡΟ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ...ΠΟΣΟ ΘΑ ΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΗΘΕΙΣ...ΝΑ ΠΑΨΕΙΣ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ ΚΟΛΛΗΜΕΝΟΣ ΣΕ ΚΕΝΕΣ ΑΧΑΡΕΣ ΟΘΟΝΕΣ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ...

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΣΙΣΥΦΟΥ
ΑΛΜΠΕΡ ΚΑΜΥ

Η έννοια του παραλόγου και η σχέση ανάμεσα στο παράλογο και την αυτοκτονία αποτελούν τα θέματα αυτού του δοκιμίου. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος παραδέχεται τη διάσταση ανάμεσα στη λογική επιθυμία του για κατανόηση και ευτυχία και στη σιωπή του κόσμου, μπορεί άραγε να κρίνει αν η ζωή αξίζει τον κόπο να την ζει κανείς; Τούτο είναι θεμελιώδες ερώτημα της φιλοσοφίας.
Αν όμως το παράλογο μου φαίνεται πρόδηλο, οφείλω να το διατηρήσω με μια διαυγή προσπάθεια και να δεχτώ να ζήσω βιώνοντάς το. Η εξέγερσή μου, η ελευθερία, το πάθος μου, θα είναι οι συνέπειές του. Ο άνθρωπος, σίγουρος ότι θα πεθάνει ολοκληρωτικά, αρνούμενος όμως το θάνατο, λυτρωμένος από την υπερφυσική ελπίδα που του έδενε τα χέρια, θα μπορέσει να γνωρίσει το πάθος της ζωής σ' έναν κόσμο δοσμένο στην αδιαφορία του και στη φθαρτή ομορφιά του. Όμως η δημιουργία είναι για εκείνον η καλύτερη ευκαιρία για να διατηρεί τη συνείδησή του άγρυπνη μπροστά στις λαμπερές και αλόγιστες εικόνες του κόσμου. Ο αγώνας του Σισύφου που περιφρονεί τους θεούς, αγαπά τη ζωή και μισεί το θάνατο γίνεται το σύμβολο της ανθρώπινης μοίρας. 

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Υπάρχουν κάτι μέρες ...που δεν τις ξεχνάς ποτέ...

.....Ήταν μια αξιομνημόνευτη μέρα για μένα, γιατί προκάλεσε μέσα μου μεγάλες αλλαγές. Όμως το ίδιο συμβαίνει με ολόκληρη τη ζωή. Φανταστείτε μια επιλεγμένη μέρα, αποσπασμένη από τις υπόλοιπες, και σκεφτείτε πόσο διαφορετική θα ήταν χωρίς αυτήν η πορεία της ζωής σας. 
Εσείς που διαβάζετε όλα αυτά, σταματήστε μια στιγμή και σκεφτείτε τη μακριά αλυσίδα από σίδερο ή χρυσάφι, από αγκάθια ή λουλούδια, που δε θα σας είχε ποτέ δέσει αν δεν είχε σχηματιστεί ο πρώτος κρίκος, κάποια αξιομνημόνευτη μέρα....

Κάρολος Ντίκενς(απόσπασμα από τις Μεγάλες προσδοκίες)

Πάθος και λογική ,αέναη διαμάχη,παλίρροια και άμπωτη...όλη μας η ζωή...ένας αγώνας να ισορροπήσουμε..

Κάποτε ανοίγουν οι ασκοί των έσω και μπερδεύονται όλα...Εικόνες ,ήχοι ,αναμνήσεις ανταριάζουν,σκορπίζονται ...Πως να τις μαζέψεις να μην κάνουν κακό...Δεν γνωρίζουν όρια και φραγμούς...Σαν τη θάλασσα ,που σαν φουρτουνιάσει κανείς πια δεν μπορεί να τη δαμάσει....Μόνο περιμένεις να της περάσει ο θυμός ,να γαληνέψει και να σε δεχτεί στην αγκαλιά της...
Κάντε υπομονή λοιπόν μέχρι να συμφιλιωθεί λογική και ψυχή...ώστε εικόνες ήχοι κι αναμνήσεις να πάρουν τη θέση που τους αρμόζει....

Καλημέρα!!

Βοήθησέ με να αποδεσμεύω καλοδιάθετα, έτσι που να μπορώ να ανοίγομαι σε πλουσιότερες ευλογίες.Καλό μεσημέρι...

..Πότε πότε η ζωή μας ταρακουνάει στριφογυρνώντας ή ακόμη και καταστρέφοντας τα θεμέλια που έχουμε οικοδομήσει.Μια τέτοια εμπειρία μπορεί να είναι αποπροσανατολιστική ,κι έτσι πρέπει να είναι.Ο σκοπός μιας αλλαγής πέρα από τον έλεγχό μας είναι να μας ταρακουνήσει,έτσι ώστε να σπεύσουμε προς μια νέα κατεύθυνση.

Όπως η ψυχή που έχει αφήσει  το σώμα,έτσι κι εμείς μπορεί να μην βρούμε το δρόμο για την παλιά μας βάση.

Όμως το παρελθόν είναι νεκρό και δεν υπάρχει λόγος να επιστρέψουμε.

Είμαστε ελεύθεροι να προχωρήσουμε για να ανακαλύψουμε μια νέα ζωή σε ένα καινούριο κόσμο.

Η αναταραχή είναι ένα υπέροχο δώρο αγάπης .

Όταν έρχεται ,ψάξε να δεις την ευλογία σε εκείνο που αναγκάζεσαι να αφήσεις, γιατί έτσι θα ανοίξεις το δρόμο σε κάτι νέο, καλύτερο.

Δέχομαι την αλλαγή ως δώρο 

Προχωρώ από το καλό στο καλύτερο

ΣΤΟ ΑΡΙΣΤΟ

Alan Cohen

Έρωτας ζωή και θάνατος..όσο ανυψώνει την ψυχή άλλο τόσο τη σκάβει μέχρι το μεδούλι της..

                                                         

Ξάγρυπνη κι απόψε..ακούγοντας τα ουρλιαχτά των ονείρων μου..

Σφυροκοπούν οι σκέψεις και μόνο ΕΣΥ μέσα τους..

Έμπλεξα τα δάχτυλά μου στα όνειρά σου να φωτίσουν όλες οι γωνίες του μυαλού σου από μένα..να έχουν άρωμα δικό μου...γεύση από τη γεύση μου..

Φλόγισα όλα τα πρέπει που μας χώρισαν..να τα κάψω...

Και να ζήσουμε ξανά τον δικό μας πόλεμο!!!τότε που ριχνόμασταν με λύσσα στο πάθος μας..τότε που η φωτιά σου έκαιγε!!!και κάηκα..ναι κάηκα...στα αναμμένα λάθη μας που άγγιξα...

Τα άφησα να σιγοκαίνε..και να μου θυμίζουν ..πως εσύ πάντα θα είσαι ο δρόμος μου...

Αυτός ο δρόμος χωρίς προορισμό ,χωρίς αρχή και χωρίς τέλος!!!!

ΑΝΏΝΥΜΟΣ

Είναι όμορφη η ζωή, είναι μαγική....Ο κατώτερος εαυτός των ανθρώπων είναι που τη μολύνει...Αν εξυψώσουμε την ύπαρξη μας και γίνουμε Άνθρωποι θα δούμε και θα απολαύσουμε τη μαγεία της

.....Η Ζωή τραγουδά στη σιωπή μας κι ονειρεύεται στον ύπνο μας.
Ακόμη κι όταν είμαστε ταπεινωμένοι η Ζωή στέκεται στο θρόνο της ψηλά.
Κι όταν δακρύζουμε , η Ζωή χαμογελά στη μέρα και είναι ελεύθερη , ακόμα κι όταν εμείς σέρνουμε τις αλυσίδες μας....
Συχνά βλέπουμε τη Ζωή άδεια και ανώφελη , αλλά μόνο σαν οι ψυχές μας περιπλανιούνται στις ερημιές ....
Η Ζωή είναι σκεπασμένη με πέπλο και κρυμμένη , όπως σκεπασμένος και κρυμμένος είναι ο πιο μεγάλος μας εαυτός..

Όταν όμως η Ζωή μιλά , όλοι οι άνεμοι γίνονται λέξεις...κι όταν η Ζωή τραγουδά , οι κουφοί ακούνε και σταματούν..


Κι όταν η Ζωή ζυγώνει περπατώντας, οι τυφλοί τη θωρούν ξαφνιασμένοι και μαγεμένοι την ακολουθούν....

Χαλίλ Γκιμπράν(απόσπασμα από τον Κήπο του Προφήτη)