..Κι έτσι εντελώς αναπάντεχα ο ήλιος έλαμψε...Ζέστανε κάτι που από καιρό είχα ξεχάσει..νόμιζα πως δεν υπήρχε πια....πως η φθορά το σκότωσε...όμως όχι...
Σε μια ζωή
γεμάτη πέτρες ,είχα μάθει να πονάω τα πόδια μου μαζί με την ψυχή μου.Τώρα ,πάνω σε αυτές τις πέτρες ,χάραξες ένα δρόμο και τον ακολούθησες...Δεν ρώτησες τίποτα..δεν σε ένοιαξε τίποτα...όμως τον χάραξες..Θέλησες να με πάρεις στο ίδιο όνειρο...να πετάξουμε μαζί....ίσως και να πέσουμε...μαζί όμως .Ο ήλιος έλαμπε πολύ και με τον τρόπο του μου έλεγε μη φοβάσαι...Διώξε τις πλημμυρισμένες από φόβο σκέψεις...Κάνε τις πέτρες ζεστή άμμο και εμπιστεύσου τα μάτια θάλασσα που σε κοιτούν...Δώσε ευκαιρία στο όνειρο...Στο άστρο που απόψε λάμπει στον ουρανό σου...
ΑΝΩΝΥΜΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου