....Τι κι αν η ζωή μου είναι σαν τη ζωή του ρημαγμένου τραίνου, πάνω σε γραμμές σκουριασμένες...τι κι αν τα βράδια μου έρχονται στον ύπνο μου Ερινύες και με παλεύουν με το σύμπαν αγκαλιά εναντίον μου ,τι κι αν τα πρωινά μου ,καταλήγουν χειρότερα, από τα πρωινά σκιρτήματα της αυγής...Θεέ μου πόσα αστέρια μπορεί να μετρήσει το φοβισμένο μου βλέμμα μέχρι να έρθει το κορίτσι της βροχής στον ύπνο μου...Κουράστηκα να με αμφισβητούν ανθρωπάκια τρομαγμένα με δειλά βλέμματα και στεφάνια αθώων στο κεφάλι τους....Κουράστηκα να με αμφισβητούν κάθε είδους σωτήρες της ψυχής και της καρδιάς μου...Κουράστηκα τους κάθε λογής αγύρτες να πολιορκούν το είναι μου..Κουράστηκα να αμφισβητώ τον έρωτα, γιατί ποτέ δεν ερωτεύτηκα,να διορθώνω αλάνθαστους γύρω μου..Θέλω να κόψω τα δεσμά που πληγώνουν τα σωθικά μου ,να ελευθερωθώ ,να φύγω μπροστά βρε αδερφέ ,να απογειώσω τα μεράκια της καρδιάς μου,η ψυχή μου σαν πεταλούδα να κυριεύσει το σύμπαν ολάκερο ,να με σύρουν τα αστέρια εκεί που οι γοργόνες της ύπαρξής μου ξέρουν...Να με σύρουν σε ένα χορό ,στο χορό του έρωτα,της ξεγνοιασιάς ,αυτής που είχα παιδί,της γλυκύτητας,που τόσο έχει στερηθεί το κορμί μου.......ΑΝΩΝΥΜΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου