Είναι κάτι άνθρωποι που δίνουν όπως η μυρτιά στο λιβάδι....είναι αυτοί οι άνθρωποι που πίσω από τα μάτια τους ο Θεός χαμογελάει στη γη....Χαλίλ Γκιμπράν

......Ήσουν γεμάτη ,ήσουν δυνατή ,πατούσες γερά στη γη ,ήσουν εσύ ο εαυτός σου κανένας άλλος...
κι έτσι έδινες...η φτιαξιά σου ήταν αυτή να δίνεις....μην έβλεπες κατατρεγμένο ,μην έβλεπες μόνο,μην έβλεπες χέρι απλωμένο...έσπευδες πάντα έσπευδες...η φτιαξιά σου ήταν αυτή ...είχες μέσα σου τον παράδεισο και δεν τον κράτησες ποτέ δικό σου ,ποτέ μόνο για σένα....γιατί ήξερες ότι ο παράδεισος πρέπει να μοιράζεται...
Έτσι όπως κάθε φορά αντίκρυσες την ανάγκη και έδωσες ...αυτή την φορά προσφορά  τον εαυτό σου ολόκληρο...την ψυχή σου την ίδια...για να γεμίσεις ένα κενό που μάτια μου δεν γινόταν να γεμίσει....Εσύ όμως πίστεψες ,το πίστεψες αληθινά πως αν έδινες την άπειρη αγάπη σου το κενό του θα γέμιζε, η ψυχή θα ξαναζούσε...Κάποιες φορές όμως κανένα φιλί ζωής δεν είναι ικανό να ξαναδώσει ζωή....αυτό το ξέχασες μάτια μου...και βρέθηκες άδεια από αέρα και ζωή...εσύ που πάνω σου ακούμπησαν όλοι....εσύ που μοίρασες χαμόγελο ,ζωή και αισιοδοξία σε τόσους πολλούς...άδειασες....Και τώρα τι...αναρωτιέσαι....νομίζεις δεν έχεις τίποτα....νεκρή νομίζεις είναι η ψυχή σου....ασφυξία....
Όχι μάτια μου μη φοβάσαι...είναι κάτι ψυχές που δε στερεύουν απο ζωή κι αγάπη ποτέ...και δίνοντας γεμίζουν πιο πολύ.....δεν το κατάλαβες μάτια μου.....τώρα είσαι πιο γεμάτη από ποτέ....
Μη σκίβεις το κεφάλι μάτια μου....σήκωσέ το .....Χαμογέλα ....κανείς περισσότερο απο σένα δεν αξίζει αυτό το χαμόγελο...
Α.Τ.