Στόχος μας να περιηγηθείτε σε θέματα ευχάριστα σε θέματα χρήσιμα σε προτάσεις χαλάρωσης και διασκέδασης, σε προτάσεις για ταξίδια, σε θέματα υγείας κι ευεξίας...
airtickets
λευκα ειδη
e-table
FOLLIE FOLLIE
SUGAR FREE
Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2017
Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2017
Για τις νύχτες της ζωής μας..
...Τι συμβαίνει λοιπόν με τη δυστυχία; Πρέπει να την υπομένουμε; Πρέπει να την ανεχόμαστε και να έχουμε στόχο να την ξεπεράσουμε; Πρέπει να την αποφεύγουμε σα συμφορά, ή μήπως να την πολεμάμε σαν εχθρό; Η απάντηση είναι απλή και αδιαμφισβήτητη: δεν μπορούμε να αποφύγουμε τη δυστυχία, με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο δεν μπορούμε να αποφύγουμε το αντίθετό της. Όσο ευχάριστη κι αν ήταν η μέρα μας, θα φτάσει ένα ακόμα δειλινό. Ο ήλιος πάντα δύει και η ζεστασιά του φεύγει. Καθώς η μέρα διαδέχεται τη νύχτα, έτσι και η νύχτα διαδέχεται τη μέρα, είτε μας αρέσει είτε όχι: μαθαίνουμε να ζούμε και με τα δύο, μαθαίνουμε να μη λαχταράμε τη συνεχόμενη ηλιοφάνεια ή να αποφεύγουμε το σκοτάδι. Αυτό που μπορούμε, ωστόσο, να κάνουμε, είναι να έχουμε μία δεκτική συμπεριφορά απέναντι στα αρνητικά και να μάθουμε να εκτιμάμε τα πλεονεκτήματα που μας προσφέρει κάθε φάση της ζωής μας. Αυτό δε γίνεται μόνο με το να ενισχύουμε τα βράδια μας με λάμπες, με ζεστές κουβέρτες και με ασφαλή καταφύγια, αλλά και με το να αντιμετωπίζουμε την εξασθένιση του φωτός με ηρεμία και να μαθαίνουμε να εκτιμάμε το φως των αστεριών. Το να μη χρειάζεται να ζούμε μέσα στον τρόμο είναι ένας από τους βασικούς στόχους του να μάθουμε να ζούμε μία καλή ζωή...
Απόσπασμα από το βιβλίο «Η ψυχοθεραπεία και η αναζήτηση της ευτυχίας», Emmy van Deurzen, Εκδ. Κοντύλι
Απόσπασμα από το βιβλίο «Η ψυχοθεραπεία και η αναζήτηση της ευτυχίας», Emmy van Deurzen, Εκδ. Κοντύλι
Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2017
Καλημέρα...
...Όλα σε 'μένα βρήκαν να συμβούν;" Αυτή την καραμέλα γλείφεις συνεχώς και κλαίγεσαι. Όλα συμβαίνουν σε όλους μάτια μου. Στ΄ορκίζομαι.................. ....Δες τα όλα από την αστεία τους πλευρά. Κάνε λίγο καλαμπούρι. Έστω και μαύρο. Ωφελεί. Κι αν θες να ξέρεις ο μεγαλύτερος χωρατατζής είναι ο Θεός. Ακόμα δεν το ΄χεις καταλάβει;....
Αλκυόνη Παπαδάκη
Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2017
'Oταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου...
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη, απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω κόντρα στην αλήθεια μου.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αυθεντικότητα.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε πόσο δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος με το να του επιβάλλω τις επιθυμίες μου, παρότι ήξερα ότι
ούτε ήταν κατάλληλη η στιγμή ούτε ο άνθρωπος ήταν έτοιμος, ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος ήμουν εγώ.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αυτοεκτίμηση.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ μια άλλη ζωή και μπόρεσα να δω ότι τα πάντα γύρω μου με προκαλούσαν να μεγαλώσω.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ωριμότητα.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι βρίσκομαι πάντα και σε όλες τις περιστάσεις, την κατάλληλη στιγμή και στο σωστό μέρος και ότι όλα όσα γίνονταιείναι σωστά. Από τότε κατάφερα να γαληνέψω.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αποδοχή.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο χρόνο μου και σταμάτησα να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον.
Σήμερα κάνω μόνο ό,τι με ευχαριστεί και με γεμίζει χαρά, ό,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά, με τον δικό μου τρόπο και στους δικούς μου ρυθμούς.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ειλικρίνεια.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα από ό,τι δεν ήταν υγιές για μένα. Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και από ό,τι με τραβούσε συνεχώς μακριά από τον ίδιο μου τον εαυτό. Στην αρχή το ονόμαζα “υγιή εγωισμό”.
Αλλά σήμερα ξέρω ότι είναι αυταγάπη.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να θέλω να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλλα πολύ λιγότερο.
Σήμερα κατάλαβα ότι αυτό το λέμε απλότητα.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω να ζω στο παρελθόν και να ανησυχώ για το μέλλον μου. Τώρα ζω περισσότερο τη στιγμή όπου όλα συμβαίνουν.
Έτσι σήμερα, ζω την κάθε μέρα και αυτό το λέω πληρότητα.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα ότι η σκέψη μου μπορεί να με κάνει μίζερο και άρρωστο. Όταν όμως επικαλέστηκα τις δυνάμεις της καρδιάς μου, η λογική απέκτησε έναν πολύτιμο σύντροφο.
Αυτή τη σχέση την ονομάζω σήμερα σοφία της καρδιάς.
Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και τα προβλήματα με τον εαυτό μας και τους άλλους γιατί καμιά φορά, ακόμα και τα άστρα εκρήγνυνται και δημιουργούνται νέοι Γαλαξίες.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό είναι η ζωή!
Τσάρλι Τσάπλιν
Καλημέρα...
...Ήρωας δεν είναι εκείνος που δε φοβάται,που δεν πικραίνεται.Είναι εκείνος που φοβάται και πικραίνεται το ίδιο με τον καθένα μας,ίσως και περισσότερο-γιατί όσο γενναιότερος τόσο πιο ευαίσθητος-,αλλά ο φόβος δε μεταλάσσει τις αποφάσεις της καθαρής του καρδιάς,δεν επηρεάζει τις επιλογές του ωριμότερου νου του...
Μάρω Βαμβουνάκη
Μάρω Βαμβουνάκη
Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2017
Σε ένα χωριό με ιστορία...
Το Πύθιο είναι χωριό του Δήμου Ελασσόνας και είναι χτισμένο στην Νοτιοδυτική πλευρά
του Ολύμπου, σε υψόμετρο 720 μέτρων, κοντά στην είσοδο των στενών της Πέτρας.
Απέχει από την Ελασσόνα 25 χιλιόμετρα και από την Κατερίνη 52 χιλιόμετρα.
Η περιοχή είναι γνωστή από τα χρόνια του Ομήρου και ερείπια της αρχαίας εκείνης πόλης
βρέθηκαν γύρω από το λόφο των Αγίων Αποστόλων. Το αρχαίο Πύθιο,
μαζί με την Άζωρο και τη Δολίχη, αποτελούσαν, πριν από 6.000 χρόνια,
την Περραιβική Τριπολίτιδα. Οι ανασκαφές έφεραν στο φως ναό του Ποσειδώνα
(ο οποίος εκτός από Θεός της θάλασσας ήταν και θεός των ποταμών και των πόσιμων υδάτων),
και ναό του Πυθίου Απόλλωνα, οι ιερείς - φύλακες του οποίου ονομαζόταν Σελλοί
(από όπου προερχόταν και η ονομασία "Σέλλος" που είχε το χωριό ως το 1928).
αναφέρεται σε απόσπασμα του Πλούταρχου στο εδάφιο που γίνεται λόγος για την υψομέτρηση του
Ολύμπου από τον Ξεναγόρα. Στο Πύθιο υπήρχε βωμός όπου ο Μέγας Αλέξανδρος
θυσίασε εκατόμβη στο Δία πριν ξεκινήσει για την μεγάλη εκστρατεία του,
παίρνοντας στρατό από τις πόλεις της Τριπολίτιδας.
Στο Πύθιο βρέθηκαν πολλά ψηφίσματα, αναθεματικές πλάκες και πλήθος επιγραφών,
ανάμεσα στις οποίες και αυτή που βρέθηκε το 1968 και αναφέρει ονόματα πολεμιστών
της περιοχής στον Τρωικό Πόλεμο.
της περιοχής στον Τρωικό Πόλεμο.
Το χωριό έχει σημαντική παρουσία και στα βυζαντινά χρόνια, όπως αποδεικνύουν
τα ασκηταριά που σώζονται σε σπηλιές κοντά στον οικισμό. Το ασκηταριό του Τιμίου Σταυρού
(οι ντόπιοι το αποκαλούν Άγιοι Ταξιάρχες) έχει τοιχογραφίες και χρονολογείται στα 1339.
Κοντά του είναι και το δεύτερο ασκηταριό με τοιχογραφίες του 14ου αι.
Κοντά τους, σύμφωνα με τα λεγόμενα των κατοίκων, υπάρχει είσοδος σπηλαίου
το οποίο οδηγεί στην περιοχή του Κοκκινοπηλού.
Στο νότιο άκρο του χωριού βρίσκεται ο ιστορικός Ναός της Παναγίας.
Υπήρξε καθολικό μονής, η ίδρυση της οποίας ανάγεται στη βυζαντινή περίοδο.
Διαθέτει αξιόλογο τοιχογραφικό διάκοσμο και κυλινδρικό καμπαναριό,
μοναδικό σε ολόκληρη τη Θεσσαλία. Στο κέντρο του χωριού αξίζει να επισκεφθούμε
το Ναό του Τιμίου Προδρόμου. Στην πάνω γειτονιά την πέτρινη βρύση Πάδη.
Σε απόσταση 1,5 χλμ. από την πλατεία - πάνω στο δρόμο που οδηγεί στα Καλύβια -
τον αρχαιολογικό χώρο της Περραιβικής Τρίπολης, όπου η αρχαιολογική σκαπάνη
έφερε στο φως το ναό του Απόλλωνα Πυθίου και το ναό του Ποσειδώνα.
Ψηλά, πάνω ακριβώς από το χωριό, τη "Σπήλια" και το ξωκκλήσι της Αγ. Τριάδας -
ωραίο φυσικό μπαλκόνι με εκπληκτική θέα στον κάμπο της Δολίχης.
Το Πύθιο διασχίζει ένα μικρό ρέμα με άφθονα τρεχούμενα νερά και μερικά μικρά πέτρινα γεφύρια.
Αν ήταν όλα.... αλλιώς! Άντε καλέ!
Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας....
Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει....
Αν στην προβλήτα μας περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα ,όλοι αυτοί που αγαπήσαμε....
Αν τόσες φορές ,παρασυρμένοι από το τραγούδι των σειρήνων,δεν είχαμε χάσει τη ρότα μας....
Αν δεν είχαμε κρυφτεί λαθραία σε λάθος όνειρα....
Αν όλα αυτά που γυάλιζαν και τα μαζέψαμε με τόση αφοσίωση και στοργή ξέραμε από την αρχή πως δεν ήταν χρυσάφι.....Μπορεί και να το ξέραμε ,αλλά μας έφαγε η ουτοπία.
Αν δεν είχαμε ξεπουλήσει σε γαλίφηδες εμπόρους τα τιμαλφή μας,για λίγες γουλιές παρηγοριάς....
Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή,για να βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι....Τι απερισκεψία κι αυτή!Πάντα τους ληστές τους περνούσαμε για κατατρεγμένους.
Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε καταιγίδες.......
Αν φορούσαμε στολές παραλλαγής....Αυτό είναι σίγουρο μέσον για να πετύχεις.Μα εντελώς το αψηφίσαμε!
Εμείς ακόμα και τη νιτσεράδα για τις βροχές που κάποιος προνοητικός-δεν μπορεί πάντα υπάρχει ένας τέτοιος στο περιβάλλον μας-έχωσε στις αποσκευές μας,τη χαρίσαμε στον πρώτο τεμπέλη ψαρά.Έτσι.....Γιατί μας άρεσε το χαμόγελό του.....
Αχ,αυτή η λάθος εκτίμηση....Ο υπερβάλλων ζήλος...Η περιττή γενναιοδωρία!
Αν είχαμε υψώσει έναν τοίχο για να προστατέψουμε τη ζωή μας...Ένα ανάχωμα έστω.Μια ξερολιθιά.
Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση...Πόσος χαμένος χρόνος ,αλήθεια!
Αν δεν χαμογελούσαμε ,με κείνο το ηλίθιο χαμόγελο,σ' αυτόν που ερχόταν καταπάνω μας μ' ένα σουγιά....Λέγαμε αποκλείεται!Άλλη θα είναι η πρόθεσή του.
Αν δεν δίναμε ραντεβού με την ψυχή μας ,πέρα από τα όριά της....
Αν δεν κάναμε τον κλόουν,με στόχο να διασκεδάσει η ομήγυρις και να ξεχάσει τον καημό της....
Αν όλος ο κόσμος ήταν ένα κουκούλι που θα μας προστάτευε και μέσα εκεί,με όλη μας την άνεση,θα γινόμασταν από σκουλήκια πεταλούδες.....
Αν...Αν....
Αν ήταν όλα.... αλλιώς!
Άντε καλέ!
Μα τότε ,πως θα ξεχωρίζαμε το φως που κλείνουν μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας;
Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει....
Αν στην προβλήτα μας περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα ,όλοι αυτοί που αγαπήσαμε....
Αν τόσες φορές ,παρασυρμένοι από το τραγούδι των σειρήνων,δεν είχαμε χάσει τη ρότα μας....
Αν δεν είχαμε κρυφτεί λαθραία σε λάθος όνειρα....
Αν όλα αυτά που γυάλιζαν και τα μαζέψαμε με τόση αφοσίωση και στοργή ξέραμε από την αρχή πως δεν ήταν χρυσάφι.....Μπορεί και να το ξέραμε ,αλλά μας έφαγε η ουτοπία.
Αν δεν είχαμε ξεπουλήσει σε γαλίφηδες εμπόρους τα τιμαλφή μας,για λίγες γουλιές παρηγοριάς....
Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή,για να βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι....Τι απερισκεψία κι αυτή!Πάντα τους ληστές τους περνούσαμε για κατατρεγμένους.
Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε καταιγίδες.......
Αν φορούσαμε στολές παραλλαγής....Αυτό είναι σίγουρο μέσον για να πετύχεις.Μα εντελώς το αψηφίσαμε!
Εμείς ακόμα και τη νιτσεράδα για τις βροχές που κάποιος προνοητικός-δεν μπορεί πάντα υπάρχει ένας τέτοιος στο περιβάλλον μας-έχωσε στις αποσκευές μας,τη χαρίσαμε στον πρώτο τεμπέλη ψαρά.Έτσι.....Γιατί μας άρεσε το χαμόγελό του.....
Αχ,αυτή η λάθος εκτίμηση....Ο υπερβάλλων ζήλος...Η περιττή γενναιοδωρία!
Αν είχαμε υψώσει έναν τοίχο για να προστατέψουμε τη ζωή μας...Ένα ανάχωμα έστω.Μια ξερολιθιά.
Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση...Πόσος χαμένος χρόνος ,αλήθεια!
Αν δεν χαμογελούσαμε ,με κείνο το ηλίθιο χαμόγελο,σ' αυτόν που ερχόταν καταπάνω μας μ' ένα σουγιά....Λέγαμε αποκλείεται!Άλλη θα είναι η πρόθεσή του.
Αν δεν δίναμε ραντεβού με την ψυχή μας ,πέρα από τα όριά της....
Αν δεν κάναμε τον κλόουν,με στόχο να διασκεδάσει η ομήγυρις και να ξεχάσει τον καημό της....
Αν όλος ο κόσμος ήταν ένα κουκούλι που θα μας προστάτευε και μέσα εκεί,με όλη μας την άνεση,θα γινόμασταν από σκουλήκια πεταλούδες.....
Αν...Αν....
Αν ήταν όλα.... αλλιώς!
Άντε καλέ!
Μα τότε ,πως θα ξεχωρίζαμε το φως που κλείνουν μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας;
Πρόλογος από το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη "Αν ήταν όλα αλλιώς"
Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2017
Σε μια φυσική υδάτινη όαση...
Η Λίμνη Τσιβλού βρίσκεται στον Νομό Αχαΐας και στον Χελμό σε υψόμετρο 800 μέτρα.
Δημιουργήθηκε στις 24 Μαρτίου 1913 όταν από μια μεγάλη κατολίσθηση φράχτηκε
η κοίτη του ποταμού Κράθη. Η λίμνη έχει επιφάνεια 200 στρέμματα και βάθος 80 μέτρα.
Γύρω και κοντά στη λίμνη υπάρχουν τα χωριά Περιστέρα, Αγία Βαρβάρα, και Ζαρούχλα.
Το όνομα της λίμνης προέρχεται από το χωριό Τσιβλός το οποίο καταπόντισε μερικώς η κατολίσθηση.
Η τοπική παράδοση την ονομάζει και Μαυρολίμνη για το κακό που προξένησε.
Μια λίμνη με ασυνήθιστη ιστορία, ανάμεσα σε πυκνά δάση από πεύκα, έλατα και καστανιές
και μικρά, παραδοσιακά χωριουδάκια, που δεν έχουν ξεχάσει τι θα πει «παράδοση»,
είναι η καλύτερη πρόταση για ολιγοήμερες ή πολυήμερες αποδράσεις από την Αθήνα,
αλλά και την Πάτρα.Σήμερα η λίμνη Τσιβλού είναι ένας σημαντικότατος υγροβιότοπος,
που φιλοξενεί πολλά είδη χλωρίδας και πανίδας και αποτελεί δημοφιλή προορισμό αναψυχής.
που μοιάζουν να «κρέμονται» στις απέναντι όχθες του ποταμού Κράθη και στη συνέχεια
τον οικισμό του Πύργου. Μετά το υψηλότερο σημείο της διαδρομής,
στη Βαλιμή (υψόμετρο 970 μ.), ο δρόμος αρχίζει να κατηφορίζει και πάλι και καταλήγει
στη λίμνη του Τσιβλού, μια από τις λίγες φυσικές ορεινές λίμνες της Ελλάδας,
που βρίσκεται στο βάθος μια κοιλότητας, περιτριγυρισμένη από πυκνά δάση.
Το αρχικό βάθος της λίμνης έφτανε τα 77 μέτρα. Ωστόσο η έκτασή της αυξομειώνεται συνεχώς,
καθώς η στάθμη της ανεβοκατεβαίνει ανάλογα με την εποχή και το ύψος των βροχοπτώσεων
κάθε χρονιά. Μερικές χρονιές την άνοιξη, η στάθμη είναι πολύ υψηλή και άλλες χρονιές,
το καλοκαίρι, πέφτει τόσο χαμηλά που φαίνονται τα ερείπια και τα δοκάρια των σπιτιών
του παλιού οικισμού! Πάντως, παρά τις προσχώσεις και την αυξομείωση της στάθμης της,
η λίμνη παραμένει και σήμερα ιδιαίτερα βαθιά και με απότομες όχθες.
Το καταπράσινο τοπίο γύρω από τη λίμνη, την κάνει να μοιάζει με εικόνα από βιβλίο παραμυθιών:
Μοιάζει με μια υδάτινη «όαση» ανάμεσα στα δάση από έλατα, πεύκα και πλατάνια
που χαρακτηρίζουν την περιοχή.Οι όχθες τις είναι ιδανικές για πεζοπορία και βόλτα,
αλλά και για ποδήλατο, ενώ ορισμένοι επιλέγουν τη λίμνη και για κωπηλασία
ή κολυμπούν στα δροσερά νερά της, κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.
Η διαδρομή περιμετρικά της λίμνης είναι πολύ ευχάριστη και μπορεί να γίνει σε λιγότερο
από δύο ώρες.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)